قصه سيل

بِهـارَهَ يـا زِمِسُـو يـا خَـرُونَه دِلِـم پَـر دِ غَمَـه، دردم گِـروُنَه گِـمونِـم بَختمـونِه خُـو گِـرته لُـرسونِـه سَـراسَـر آو گِرتـه لُرسونه لَفووي دِي سَـرِ سـال پَريشو کِرد و پرپر کِرد و پامال لُرسونينِه رَخت سي دِوَر کِرد چَمَر بِي عيد و چَشيا شونه تر کرد و مَعمولونـو و نـورآبـاد و دُورهَ دِ جـور آسِمـو، بـارُو وِ زُوره وِ غـارت رَت بهارِ پيلِ دُختـر سِيـا بي روزگارِ پيـل دختـر دِلم سُوخته و حال مِـردموِنش وِ حال مَردِم بِي حـونِ مُونش دِ روِمشکُو نُو و کوُ نو ني و کوُه دَشت بِهار بار کِرد و بارو مِي زِنه وَشت نَه حُونِه مَن و جا نَه حُونِه مُوني نَه دَر مَن و نَه ديوارو و نَه بُوني هَمَه رَتِن، نَه سر مَن وِ نَه ساموُ تَش اُوفتا، دِکِل و سيل زَش وِ دامو نَه وِ گوشي ميـا، دَ دَنّ شـادي نَه چَشـي دَ مِيِينِـَه رَنِ شـادِي وِ هر جا چَش مِياري سيلِ سَرکَش دِلِ زارِ وِ آويِ مي زِنَـه تَـش نَه حالي وُ نَه هوشي وُ نَه نايـي نَه کولايي مَن وِ نَه چِيتِ جايـي نَه طاقي ها وِ پا، نَه طاقِ پِيـليِ سَراسَر آسِمـو، بِيَيه وِ سِيـلي همَه، هر چي وِ جابِي، سيل دِجا کَن همه رِ تِـن پَريشُونـي وّ جـا من سِي چِي اِي اُورِ سِي دَ سا نِمي کَه هَوانـهِ سِـي دِلمِـوُ وا نِـمِي کـه دِلِم دِي مِي کِنهَ سِي پيل ِ دُختِر وِ يِه رو زيرِ رِي بِي، پِيل دُختِـر دِلِم زار مِي زنَه سِي پـار و پيرار سِي ساز و سِي دُهِل، سي تُومَک و تار بُوحُونيت دايَه دايَـه وَختِ دَر دَه لُـرسـونِـم اَسِيـرِ آه سَـردَهَ قَدَم خِيـرش گِرفتـار بِلا بِـي گِرفتـار بِلا، چِـي گُوطلا بـي بُوحُونيت کُر لُر، غَم هِي دِبـارِش نَـه منَـه رَنِّ شـادِي دُ دِيـارِش دِاِي تُوزُ و تِگِر، دِي برفُ و باروُ دِ پا اُفتان، زِمِيگير بين سُـوارُو بُوييت وُ مُرشيِ خُو، باج دُ هِرو گير کُجايـي، جُـورِ دُرُو کِردِمُو پيـر کُجا بين چادِر يا اِسبي و چِرخِي کُجا رَت نازاري طوطي و فرخِي الهـي غم نموُنـه رِي دِل لُـر زِ نُو سَـر بَه زِنهَ گُل د گِـل لُر دُوارَه مَـردِم شَهـر وُ دِيـارِم بُوحونَن وادلِ خوش سِيت بيـارِم نُموُنـه بـار غم تـا هِـه و رِي دل بُلِن تّـر کِل زِ نُونَـش بَزِنـن کِل چي دوُرونِ شبابِم، خُرّم و شـاد بَمِونـه شـاد و خُـرّم، خُرّم آبـاد کاشکِي زِمُونَه وا دِلِ تِنِّ مِه، تـا مِيکِـرد زَخمِ مِنـهِ وِ نُسخِـهَ وَصلِت، دوا مِيکِـرد رُوِزم چِنِـي، چِي خَرِمنِ زِلفِت سيـا نِـوِي روزي که بخت وا تو، مِنهِ آشِنـا ميکـرد چَشيا تُو بيِ کِه دَس دِ سَرِ مِه نمِيِ کَشـي سِيِل تُو بِي کِه تَش دِ دِلِ مِه و پا مِيکـرد چُو نِي چيِ مِي کشِم، چِي مِوِي اَر خُدا شُويي نـاز تُـو نوُ نيـاز مِنـهِ جـاوجـا مِيکـرد دُنيـا کِه زيرِ رِي نِمِوِي اَر عَـروسِ بَـخت يـه شُو مِنهِ وِ سِيلِ تِيات پا گُشا ميکـرد بُردي مِنـهِ دِ ياد وُ نمِيرِي دِ يادِ مِـه کاشکي دِلِتِ و عِهدي کِه بِستي، وفا ميکرد داغِ شبـابِـه پِيـرِ غَـمِ پـايـدارِ تـو نـا وِ دِلِم کِه دِلخـوُ شِيـاتِه، تمَـا ميکـرد برگرداندن اشعار فوق به فارسي 1 ـ اي کاش گردش زمان با دل تنگ من مدارا مي‌کرد ـ و با نسخه‌ي وصال تو زخم دل مرا دوا مي‌کرد. 2 ـ روزگارم اين چنين مثل خرمن گيسوي تو سياه نبود ـ آن روز که سرنوشت مرا با تو آشنا مي‌کرد. 3 ـ اين چشمان تو بود که دست از سر من بر نمي‌داشت ـ و اين نگاه تو بود که آتش در دل من برپا مي‌کرد. 4 ـ تو چه مي‌داني که من چه مي‌کشم چه مي‌شد اگر خدا يک شب ناز کردن ترا با اظهار نيار من جا به جا مي‌کرد. 5 ـ دنيا که زيرو رو نمي‌شد اگر عروس بخت ـ يک‌‌‌ شب مرا به مهماني چشمان تو دعوت مي‌کرد. 6 ـ تو مرا از ياد خود برده‌اي ولي هرگز من ترا فراموش نمي‌کنم ـ اي کاش دلت به عهدي که بستي وفا مي‌کرد. 7 ـ پير غم پايدار تو داغ جواني را ـ به دلم گذاشت به همان دلي که براي تو دل خوش آرزو مي‌کرد.