مادر شیدا مؤمنه و اهل کتاب بود و آشنا به قرآن و احاديث به انگيزه درگذشت اين مادر سرودم. مادر اي فرياد، اي ناقوس عشق اي وجودت عمق اقيانوس عشق اي نسيم، اي نغمه، اي شعر، اي سرود اي سرا پا شمع، اي فانوس عشق در مقام مادر، اين مِهر آشنا اين گرامي درّ درياي وفا حضـرت حـق فـاش در ام‌الکتــاب لا تَقُـل فـرمـود و لا تَنهـر هُمــا آنکه عمري عاشقي سوداي اوست وانکه يک دنيا سخن معناي اوست گفت در شأنش شه دنيا و دين خاک جنّت بوسه زن بر پاي اوست هرچه در وصفش سخن گويم کم است هفت دريا، قطره‌اي از اين يم است آدمي گر اشرف خلق خداست مُشرف او بر هر که نامش آدم است مام شاعر پروري در خاک رفت پاک از مادر بزاد و پاک رفت آنکه دائم دم زند فرزند او با خلوص از صاحب لولاک رفت آنکه آهنگ محبت ساز کرد با دل و جان عشق را ابراز کرد چون پرستويي مهاجر در بهار آخرين پرواز را آغاز کرد دست مرگ اَر مادر از شيدا گرفت نيست اندوهي، به جنّت جا گرفت آن که مداح حسيني پروراند مزد شير خويش از زهرا گرفت خواهد از درگاه رباني شباب کاين دعاها جمله گردد مستجاب نعمتي بخشد بر اين مادر، خدا مزد مصراعي ز شعر آفتاب آفتاب نام قطعه شعري غرّا از زنده ياد شيدا در مدح ثامن الحُجج علي ابن موسي الرضا (ع) مي باشد شيدا اين شاعر شيفته اهل بيت عليه السلام متولد 1309 در شهر مقدس مشهد بود در عصر روز بيست و سوم ماه رمضان سال 1419 هجري قمري برابر با دوم دي ماه 1377 در شهرستان کرج دار فاني را وداع و در جوار امامزاده حسن (ع) به خاک سپرده شد . رباعي زير سرودة من آرم اکثر اعلاميه‌هاي ترحيم و بزرگداشت اين زنده ياد گرديد. از ملک ادب سخنوري دانا رفت وز گلشن شعر، بلبلي گويا رفت در هاله اي از بُهت و تحسّر ديدم کز جامعة شعر و ادب، شيدا رفت و در جاي ديگر گفتيم هر چند مقـام او به جنت عاليـست وان جايگش، جايگه خوشحاليست افسوس که در جامعه شعر و ادب هر سو نگريم، جاي شيدا خاليست و باز سرودم عجب حال و هوايي داشت، شيدا دل مهر آشنايي داشت، شيدا به جمع دوستان خاليست جايش حضور باصفايي داشت، شيدا