درود اهل نياز و دعاي اهل نماز به خيرين خجسته خِصال مدرسه ساز به اين گروه، که درهاي بسته را سازند به روي جملة جويندگان دانش باز جماعتي که به جز با زبان بخشايش سپاس نعمت حق را نمي‌کنند ابراز اگـرچه شـرح کـراماتشـان، نمـي‌گنجـد در اين سرودة از پـاي تـا بـه سر ايجاز به حکم قدرشناسي، از اين گرانقدران به اختصار نمودم زبان به گفتن باز قسم بـه همتشـان، جـاودانه، مي‌مـانـد بـه بـي‌کرانة آبـي طنيـن ايـن آواز بنـا به گفتة اهـلِ تدبّـر و تعليـم بنا به قول بصيران و واقفـان به راز به دست خويش، زند قفل درب زندان را هر آن کسي که کند در، به سوي مدرسه باز ز خشت خشتِ بناي بلندشان تا هست به خويش مثل من و تو، وطن نمايد ناز ز سايه سارِ درخت سخاوتِ اين قوم کمينه کودک الکن، شود سخن پرداز اگر زِ سـاز سخن نغمه‌هاي خـوش، خيزد به زخمه‌هاي کَرَم، کوک مي‌شود اين ساز سلام من به شما، فاتحان قُلّة عشق که عارفانه گذشتيد، از نشيب و فراز شما، نه مال، که بال و پر پريدن را کَرَم کنيـد، به مُـرغانِ تشنـة پـرواز مبـاد نقطـة پـايان، بـراي آنـکه کنـد بنـاي مدرسـه‌اي را بـه زنـدگي، آغـاز اگـرچـه جملـة سـازندگان، گـرانقدرند وليک آن همه بازند و اين يکي شهباز صداي تيشة عشق سخي است، جاويدان به بيستون زمان با شکوه و با اعراز در آن دمي که سخي، ديده از جهان بندد شود به جنت فردوس، با مَلک دمساز قسم به شور شبابم، که شب ندارد، ره به شهر خرّم و آبادِ خيل مدرسه ساز تهران 21/2/1390 ؛ در اواخر ارديبهشت ماه يکهزار و سيصد و نود، مجلس تجليل و تشکري از خيرين مدرسه ساز با حضور رئيس و اعضاء انجمن خيرين مدرسه ساز ايران و جمع کثيري از اقشار مردم به ويژه لرستانيهاي مقيم تهران از طرف انجمن لرستانيهاي مقيم تهران برگزار گرديد از بنده نيز براي حضور در اين مراسم دعوت شد و از من خواستند مطالبي عنوان کنم، به حکم وظيفه ملي و اعتقادات مذهبي اشعار فوق را سروده و قرائت کردم.