به مناسبت زلزلة رودبار و منجيل

گلهاي پرپر گيلان نمي‌دُونُم خُزونه يا بهاره دلِ تنُگم هواي گريه داره غبار غم گرفته آسمان را در و دشت و دمن اندوه باره زمين امشب چه بيرحمانه لرزيد هوا هم ناجوانمردانه تاره زِ پرواز پرستوهاي اين دشت دلم مثل شقايق داغداره به زير خاک و خشت و ماسه و سنگ تن در خون شناور بي‌شماره ز بس افتاده لاله در دل خاک که شاليزارها هم لاله زاره زمين خون، آسمان خون، چشمه پر خون سراسر خون ديار رودباره نمي‌رقصد گلي در باغ منجيل بنال اي دل که سرتاسر مزاره هَزاران را هِزاران غم گرفته به گِل آغشته صدها گُل عذاره سيه پوشيده خاک سبز گيلان ز پر پر گشتن گُل سوگ واره غمي بر سينة ساحل نشسته ز خون رنگين دل دريا کناره زِ هر موجي نواي ناله خيزد که قايق خالي از قايق سواره چنين مي‌خواند امشب را شباهنگ شب تنهايي و هجران ياره چرا دريا به ساحل سر نکوبد غم ياران از کف داده داره بزن ني زن نواي بي‌نوايي که اين دنيا عجب بي‌اعتباره نه تنها تيشه بر فرهادها زد که عفريت اجل شيرين شکاره شباب از مجمر شعر تو امشب شرار آتش غم آشکاره کرج 31/3/1369