اي خوش آن کس که به سوداي دل و دلبر خويش برسانيد به افلاک سرِ باور خويش در طواف رُخ معشوق بزد از سر شوق همه شب شعله، چو پروانه به بال و پر خويش جرعه نوشان ز خود بي خبر بزم وفا به جهاني نفروشند دمي ساغر خويش بذرِ در مزرع دل کاشته را روز و شبان آب دادند به خونابة چشم‌تر خويش گرچه جانانه چو ققنوس در آتش سوزند جان ببخشند به هر ذره ز خاکستر خويش يا چو منصور رود گر سرشان بر سر دار جز رُخ يار نبينند فرا منظر خويش مي سپارند شتابان به يکي غمزة ناز با دل و جان به سر نيزه و بر ني سر خويش نازم آن باده، که اين گونه خَرَد ورزان را مي برد از خود و سازد همه جا ششدر خويش خرّم آن موعد مسعود که بر فرق شباب دولت دوست هُماگونه کشد شهپر خويش